Czy zastanawiałeś się kiedyś, co się dzieje w naszym mózgu, kiedy się zakochujemy?

Czy miłość to tylko uczucie, czy też zjawisko naukowe?

Styl przywiązania a mój związek ? Miłość nie jest sama jest styl przywiązania? O co chodzi ?

W tym artykule na  spróbuję przybliżyć Ci, czym z punktu widzenia psychologii i medycyny czy biologii jest miłość. Miłość to jedno z najbardziej uniwersalnych i podstawowych ludzkich doświadczeń. Każdy z nas przeżywa miłość inaczej, ale istnieją pewne wspólne elementy, które łączą nasze uczucia. Psychologia miłości zajmuje się badaniem tych elementów, takich jak namiętność, intymność i zobowiązanie. Te trzy składniki tworzą tzw. trójkąt miłości według teorii Roberta Sternberga, wybitnego psychologa społecznego. Namiętność to silna tendencja do poszukiwania jedności fizycznej i emocjonalnej z drugą osobą. Intymność to poczucie bliskości, zaufania i dzielenia się osobistymi sprawami. Zobowiązanie to decyzja o utrzymaniu związku na dłuższą metę, mimo trudności i przeszkód. Miłość to nie tylko psychologia, ale także medycyna i biologia. Nasze uczucia są ściśle związane z naszym organizmem i jego funkcjonowaniem.

Styl przywiązania to sposób, w jaki nawiązujemy i utrzymujemy relacje z innymi ludźmi. Miłość i styl przywiązania to sposób w jaki tworzymy nasz związek ,nasza relację. Styl przywiązania kształtuje się w dzieciństwie na podstawie doświadczeń z rodzicami lub opiekunami i wpływa na nasze zachowania, emocje i oczekiwania w dorosłych związkach. Istnieją cztery główne rodzaje stylów przywiązania: bezpieczny, lękowy, unikający i lękowo-unikający. 

Osoby z bezpiecznym stylem przywiązania mają wysokie poczucie własnej wartości i ufają swoim partnerom. Są w stanie nawiązywać bliskie, intymne i satysfakcjonujące relacje. Potrafią wyrażać swoje potrzeby i uczucia, a także szanować granice i potrzeby partnera. Nie boją się odrzucenia ani porzucenia, ale też nie są zbyt zależni od partnera. Przykładem osoby z bezpiecznym stylem przywiązania może być Anna, która jest w stałym związku z Markiem od kilku lat. Anna cieszy się ze wspólnego czasu z Markiem, ale też ma swoje pasje i hobby, którym poświęca się w wolnych chwilach. Anna nie czuje się zagrożona, gdy Marek spędza czas ze swoimi znajomymi lub pracuje nad ważnym projektem. Anna ufa Markowi i nie kontroluje jego telefonu ani konta na portalach społecznościowych. Anna potrafi powiedzieć Markowi, co ją cieszy, a co martwi, i liczy na jego wsparcie. Anna jest też gotowa wesprzeć Marka, gdy ten ma problemy lub potrzebuje pocieszenia.

Osoby z lękowym stylem przywiązania mają niskie poczucie własnej wartości i nie ufają swoim partnerom. Są bardzo zależni od partnera i potrzebują ciągłego zapewniania o jego miłości i zaangażowaniu. Boją się odrzucenia i porzucenia, dlatego często wykazują zachowania kontrolujące, zazdrosne lub manipulacyjne. Mają trudności z wyrażaniem swoich potrzeb i uczuć, a także z rozwiązywaniem konfliktów. Przykładem osoby z lękowym stylem przywiązania może być Kasia, która jest w związku z Tomkiem od kilku miesięcy. Kasia jest bardzo zakochana w Tomku, ale też bardzo niepewna siebie i swojego uroku. Kasia ciągle martwi się, że Tomek ją zostawi lub zdradzi z inną kobietą. Kasia często dzwoni do Tomka lub pisze mu wiadomości, aby sprawdzić, co robi i gdzie jest. Kasia nie lubi, gdy Tomek spędza czas ze swoimi kolegami lub rodziną, bo czuje się wtedy pominięta i zagrożona. Kasia nie potrafi powiedzieć Tomkowi o swoich potrzebach i uczuciach, bo boi się, że to go odstraszy lub rozgniewa. Kasia często płacze lub robi sceny, aby zwrócić na siebie uwagę Tomka i wywołać u niego poczucie winy.

Osoby z unikającym stylem przywiązania mają wysokie poczucie własnej wartości, ale nie ufają swoim partnerom. Są bardzo niezależni i dystansują się od bliskości i intymności. Nie angażują się emocjonalnie w relacje i unikają wyrażania swoich potrzeb i uczuć. Nie szukają wsparcia ani pocieszenia u partnera, a także nie oferują go partnerowi. Przykładem osoby z unikającym stylem przywiązania może być Adam, który jest w związku z Ewą od kilku tygodni. Adam lubi Ewę, ale nie traktuje jej jako priorytetu w swoim życiu. Adam ma wiele zainteresowań i planów, którym poświęca większość swojego czasu. Adam nie lubi, gdy Ewa próbuje się do niego zbliżyć lub dowiedzieć się więcej o nim. Adam nie mówi Ewie o swoich uczuciach ani oczekiwaniach wobec związku. Adam nie dzwoni do Ewy ani nie pisze jej wiadomości, chyba że ma na to ochotę lub potrzebę. Adam nie prosi Ewy o pomoc ani radę, gdy ma jakieś problemy lub trudności. Adam też nie interesuje się problemami ani emocjami Ewy i nie oferuje jej swojego wsparcia.

Osoby z lękowo-unikającym stylem przywiązania mają niskie poczucie własnej wartości i nie ufają swoim partnerom. Są sprzeczni w swoich potrzebach i zachowaniach. Z jednej strony pragną bliskości i intymności, a z drugiej strony boją się jej i unikają jej. Mają trudności z zaangażowaniem się w relację i z wyrażaniem swoich potrzeb i uczuć. Często sabotują swoje relacje poprzez zachowania impulsywne, agresywne lub niestabilne. Przykładem osoby z lękowo-unikającym stylem przywiązania może być Bartek, który jest w związku z Olgą od kilku dni. Bartek jest bardzo zafascynowany Olgą i chce być z nią cały czas. Bartek mówi Olgie o swoich uczuciach i planach na przyszłość, a także kupuje jej drogie prezenty i zabiera ją w romantyczne miejsca. Bartek jednak szybko się nudzi lub rozczarowuje Olgą i zaczyna ją krytykować lub ignorować. Bartek nie odpowiada na telefon czy wiadomości od Olgi, albo odpowiada w sposób chłodny lub obraźliwy. Bartek często zmienia zdanie o Olgiej i o związku, raz ją idealizując, a raz deprecjonując.

Badania na temat miłości dotyczące obrazowania mózgu sugerują, że w to uczucie zaangażowanych jest 12 różnych obszarów mózgu. Patrząc lub myśląc o ukochanej osobie, uwalniamy koktajl neurotransmiterów w mózgu, w tym oksytocynę, dopaminę, wazopresynę i adrenalinę. To jak mała dawka kokainy dla naszego mózgu. Kochamy i pożądamy. Oksytocyna to hormon odpowiedzialny za więź emocjonalną i zaufanie. Dopamina to hormon nagrody i motywacji. Wazopresyna to hormon wierności i terytorialności. Adrenalina to hormon stresu i pobudzenia.Miłość to więc nie tylko uczucie, ale także proces fizjologiczny i ewolucyjny. Miłość pomaga nam przetrwać jako gatunek, ponieważ sprzyja tworzeniu stabilnych związków i rodzin. Miłość daje nam sens życia i radość z bycia razem. Miłość jest piękna i skomplikowana zarazem.

Każdy z nas czuje i kocha inaczej

A Ty kochasz ?

Artykuły z tej kategorii